Πικ-νικ στο …Παρελθόν. Γράφει η Αγγελική Ζώη (Α2).

Ήταν άνοιξη. Είχε μια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα και αποφασίσαμε  εγώ και η οικογένειά μου να πάμε για πικνίκ στο δάσος. Όλοι ήμασταν πολύ χαρούμενοι γιατί ήταν η πρώτη φορά που πηγαίναμε πικνίκ. Ήμασταν μέσα στη φύση, υπήρχε μια ησυχία και ηρεμία και ο καθένας μας έκανε ό,τι του άρεσε.

            Έτσι εγώ αποφάσισα να κάνω μία βόλτα στο δάσος γιατί ήθελα να το εξερευνήσω. Περπατούσα για πολύ ώρα μέχρι που κουράστηκα και έκατσα κάτω από ένα μεγάλο δέντρο. Καθώς ξεκουραζόμουν το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε κάτι περίεργο που είχε το δέντρο. Ήταν ένα κόκκινο πράγμα που έμοιαζε με κουμπί. Στην αρχή σκέφτηκα πως ιδέα μου θα ήταν αλλά αφού το παρατήρησα κατάλαβα πως δεν ήταν ιδέα μου αλλά κάτι άλλο.

            Προσπάθησα να το ακουμπήσω αλλά ήταν πολύ ψηλά. Έτσι αναγκάστηκα να σκαρφαλώσω και κατάφερα να το αγγίξω. Εκείνη τη στιγμή ο ουρανός σκοτείνιασε, άρχισε να φυσά πολύ και ξαφνικά εμφανίστηκε μία πύλη. Το κλαδί που καθόμουν έσπασε, έπεσα κάτω και η πύλη όλο και πιο πολύ με τράβαγε.

            Ήμουν πολύ φοβισμένη και σοκαρισμένη. Κρατήθηκα από το δέντρο γερά για να μην με ρουφήξει αλλά οι δυνάμεις μου δεν άντεξαν και με ρούφηξε.

            Ξαφνικά βρέθηκα να γυρίζω γύρω-γύρω μέσα σε μία πολύχρωμη ρουφήχτρα. Η ρουφήχτρα αυτή με γύριζε για πολλή ώρα ώσπου εξαφανίστηκε, με πέταξε με δύναμη κάτω και βρέθηκα σε έναν άλλο, άγνωστο τόπο.

            Είχα χτυπήσει σοβαρά και το ατύχημα αυτό μου προκάλεσε ζαλάδα η οποία ζαλάδα δεν με κράτησε ξύπνια και έτσι έκλεισα τα μάτια μου. Μετά από λίγο μόλις τα άνοιξα είδα να στέκονται απορημένοι από πάνω μου άνθρωποι. Μιλούσαν μια γλώσσα την οποία είχα ξανακούσει και ήταν γαλλικά.

            Οι άνθρωποι αυτοί όμως φορούσαν ρούχα που δεν ήταν της εποχής και μου φάνηκε περίεργο διότι η Γαλλία ήταν μία ανεπτυγμένη χώρα. Επίσης ζούσαν σε μία πολύ πρωτόγονη κατάσταση γιατί δεν υπήρχε κανένα μηχάνημα που υπάρχει και σήμερα. Καθώς με κοιτούσαν ένας κύριος μου είπε κάτι στα γαλλικά αλλά εγώ δεν κατάλαβα και άρχισα να μιλάω ελληνικά. Αυτοί κατάλαβαν πως είμαι ξένη και φώναξαν έναν Έλληνα που είχε μεταναστεύσει εκεί.

            Ήταν ένας κύριος με μουστάκι, αδύνατος, με γυαλιά. Με κοίταξε περίεργα και με ρώτησε από που είμαι. Του είπα από την Ελλάδα του 2013. Εκείνος ξαφνιάστηκε και μου είπε πως τώρα είναι 1600 μ.Χ. και όχι 2013. Είχα παγιδευτεί σε μία χρονοδίνη!!!. Του είπα πως είμαι από το μέλλον και δεν με πίστεψε στην αρχή αλλά μετά αφού είδε τι φόραγα με πίστεψε και σοκαρίστηκε.

            Άρχισε τότε να μου διηγείται πώς ήρθε εδώ, τα έθιμα και τον τρόπο ζωής των Γάλλων και τον φόβο μήπως πιστέψουν πως είμαι μάγισσα και με σκοτώσουν. Γιατί τότε πίστευαν ότι υπήρχαν μάγισσες, μάγοι και άλλα αφύσικα πράγματα. Μου είπε πως βρίσκομαι στο σπίτι ενός φίλου του που είχαν συγκεντρωθεί και άλλα άτομα και πως με βρήκαν έξω λιπόθυμη και με έβαλαν μέσα.  Όλη την ώρα μάλιστα απορούσαν από πού είμαι και τι φοράω.

            Αμέσως μου είπε να φορέσω κάτι της εποχής και μου έδωσε ένα φόρεμα. Όταν έγινε βράδυ με πήραν μαζί τους στην πλατεία για να παρακολουθήσουν μία «μάγισσα στην πυρά». Είχα τρομοκρατηθεί και δεν ήθελα να δω αυτό το φρικιαστικό θέαμα. Τελικά την κάψανε και καθώς την βλέπανε, κάποιος κοίταξε το πανικοβλημένο ύφος μου και άρχισε να φωνάζει «κι άλλη μάγισσα κάψ΄ τε την».  Άρχισα να τρέχω με όλο το πλήθος πίσω μου να με κυνηγάει. Καθώς όμως έτρεχα πάτησα το φόρεμα μου και έπεσα κάτω. Τότε με έπιασαν με δέσανε σε έναν πάσσαλο και την ώρα που άναβαν τη φωτιά και εγώ έκλαιγα άνοιξε η πύλη, με ρούφηξε και ξαναγύρισα στο δάσος.

            Ένιωσα μεγάλη ανακούφιση που δεν κάηκα και δεν πίστευα αυτό που μου συνέβη αλλά δεν μπορούσα να το πω και σε κανέναν γιατί θα με κορόιδευαν.  Ήταν μια συγκλονιστική περιπέτεια.

           

            Η ιστορία αυτή γράφτηκε στα πλαίσια του μαθήματος της «Νεοελληνικής Γλώσσας» στην ενότητα για την αφήγηση, με φιλόλογο καθηγήτρια την κ. Αυγέρη Μαριάννα.